مقایسه دو روش گوه ای باز و بسته استئوتومی پروگزیمال تیبیا در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو

زمینه: استئوتومی پروگزیمال تیبیا عملی مناسب برای جلوگیری از سیر پیشرونده استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بهبود عملکرد فیزیکی مفصل و کاهش درد بیمار بوده و مورد توافق همگان است. هدف: مطالعه به منظور مقایسه دو روش گوه ای خارجی بسته و گوه ای داخلی باز در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو انجام شد. مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی طی سال های 86-1384 در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران بر روی 59 بیمار (37 زن و 22 مرد) انجام شد. زمان پی گیری بیماران 6±27 ماه بود. زاویه محور فموروتیبیال، درد، عملکرد و محدودیت حرکتی مفصل، امتیاز حاصل از ارزشیابی معیارهای لیشلم و پایداری لیگامان رباط جانبی داخلی پیش و پس از عمل ارزیابی و ثبت شد. داده ها با آزمون های آماری مجذور کای، تی و من ویتنی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: زاویه اصلاح شده در دو روش بسته و باز به ترتیب 8/9 و 6/9 درجه و عوارض جراحی به ترتیب 7 مورد (%1/24) و 8 مورد (%1/21) بود که 4 مورد در روش بسته و 1 مورد در روش باز نیاز به عمل مجدد پیدا کردند. زمان جوش خوردن استئوتومی در روش بسته 7/1±1/3 و در روش باز 2/1±8/2 ماه بود که با یکدیگر تفاوت معنی داری نداشت. در هر دو روش کاهش چشمگیر درد در کنار بهبود عملکرد مفصلی و بهتر شدن نتایج ارزیابی معیارهای لیشلم دیده شد، ولی هیچ کدام بر دیگری برتری نداشتند. پایداری رباط جانبی داخلی در روش باز بیش تر بود، ولی بعد از عمل به روش بسته اندکی کاهش یافت. نتیجه گیری: با توجه به پایداری رباط جانبی داخلی پس از عمل با روش باز نسبت به روش بسته، به نظر می رسد ناپایداری قبل از عمل رباط جانبی، یکی از مهم ترین معیارهای انجام جراحی استئوتومی با روش باز است.